فراخوان برای همبستگی با مقاومت و مبارزه‌ی حق‌طلبانه‌ی مردم محمره(خرمشهر) و عبادان( آبادان)

خیزش و اعتراض مردم مناطقی از استان‌های خوزستان و  کهگلویه و بویراحمد و بوشهر و بلوچستان در اعتراض به بی‌آبی و شوری و آلودگی آب، جبهه‌ی قابل انتظار ولی غافلگیرکننده‌ای به لحاظ گستردگی منطقه‌ای و هم‌زمانی‌اش با دیگر بحران‌های گریبان‌گیر نظام حاکم در مقابل حکومت جمهوری اسلامی ایران گشوده است. اما خیزش مردمی در شهرهای خرمشهر(محمره) و آبادان(عبادان) به مقابله ی مستقیم مردم با نیروهای سرکوب گر رسیده و اهالی به جان آمده شجاعانه علیه کلیت نظام و شخص اول مملکت شعار می‌دهند. طی اخبار منتشر شده و تصاویر و فیلم های ارسالی از سوی خود معترضان، نیروی انتظامی بر روی مردم آتش گشوده است و تا کنون تعدادی که هنوز آمار دقیقش مشخص نیست کشته و زخمی شده‌اند. تعداد زیادی از معترضان دستگیر شده‌اند و از سرنوشت آنان خبری در دست نیست. با توجه به ساختار مرکزگرای رسانه‌های فعال در حیطه‌ی ایران، پوشش خبری مناسبی در مورد این اعتراضات تا کنون شاهد نبود‌ه‌ایم. با تمام تاکیدی که معترضان بر مدنی بودن اعتراضات خود داشته‌اند، دروغ‌گویی و اتلاف وقت مسئولان هر دم بر خشم معترضان افزوده و در نهایت این نیروهای سرکوب‌گر بودند که مثل همیشه به جای پاسخ به مطالبات بر حق مردم با گلوله و باتوم به معترضان پاسخ دادند.

بحران محیط زیستی کشور و به طور مشخص بحران بی‌آبی در جنوب ایران سابقه‌ و زمینه‌اش به کژکارکرد ساختاری دولت مرکزی ایران و برخورد استعماری و غارتگرایانه با مناطق مختلف در ایران بر می‌گردد. طرح‌های توسعه‌ی کشاورزی منطقه‌ای، مدیریت غلط منابع آب و سدسازی‌های بی رویه و پروژه‌های غارتگرانه‌ی انتقال آب به مناطق مرکزی، همه و همه نتیجه‌ای جز نابودی محیط زیست مردم این مناطق نداشته است. سیاست توسعه‌ی تمرکزگرا که در دهه‌های گذشته ردش را از حاکمیت رژیم پهلوی می‌توان پیگیری کرد، سیاست تغییر ترکیب جمعیتی در جنوب، تقسیم‌بندی‌های منطقه‌ای بی حساب و کتاب و بی توجه به زیست واقعی مردم عرب و لر مناطق جنوبی ایران، زندگی و زیست این مردم را همواره با بحران‌های مختلف سیاسی و اقتصادی و اجتماعی و محیط‌زیستی روبه‌رو کرده است. پروژه‌های بی‌زمین‌سازی کشاورزان عرب و پیگیری طرح‌های ضدمحیط‌زیستی همچون توسعه زمین‌های زیر کشت نیشکر، دهه‌هاست علاوه بر شکل‌گیری اقشار حاشیه‌نشین شهری، محیط زیست منطقه را هم به نابودی کشانده است. مشارکت و نظارت مردمی در این دوره‌ها مطلقا نفی شده است و دولت‌های مرکزی با سرکوب کامل منافع خود را پیگیری کرده‌اند. زمانی طرح‌های تغییر ترکیب جمعیتی این تصور را ایجاد کرده بود که هدف اصلی بی‌زمین و آواره کردن کشاورزان و کوچاندن اجباری مردم بومی منطقه است ولی اکنون نتیجه‌ی عملکرد سرمایه‌داری غارتگر و مرکزگرای دولت مرکزی در ایران، کارش به جایی رسیده است که حتا حیوانات و حشرات و آبزیان و گیاهان هم نمی‌توانند در این منطقه دوام بیاورند. سرمایه‌داری حاکم در ایران با ویژگی مرکزگرای خود، اساسا مناطق مختلف را به قیمت انباشت در مرکز و ام‌القرای آریایی و اسلامی خودش، قربانی طرح‌ و نقشه‌های جنایتکارانه‌ی اقتصادی و اجتماعی کرده است. بحران ریزگردها بیش از دو دهه است که گریبانگیر مناطق جنوبی و غربی کشور است. روند مهاجرت اجباری از مناطق جنوبی به مناطق مرکزی و شمالی افزایش چشم‌گیر داشته است. کشاوزان و روستاییان مناطق جنوب و غرب خراسان و بلوچستان از بی‌آبی مجبور به مهاجرت به کشور همسایه افغانستان شده‌اند. انتقال آب از مناطق لرستان و چهارمحال بختیاری به استان‌های مرکزی و تمرکز تولید فولاد در مناطق مرکزی و نیاز این صنایع به تامین آب از مناطقی همچون لرستان و خوزستان و چهارمحال بختیاری، عملا محیط زیست این مناطق را دچار فرسایش هولناکی کرده است که مستقیما بر زیست ساکنان این مناطق تاثیر فاجعه‌باری گذاشته است.