لینا کارونی
پنج روز است که گرد و خاک هوای اهواز و چند شهر دیگر استان که پیش از این پدیده مصون بودند را فرا گرفت با وجود تعطیل شدن شهرها و اختلال شدید در زندگی مردم این بار نه کسی دنبال خبر و گزارش رسانه ها بود تا بداند چرایی و چگونگی این پدیده از کجا نشأت گرفته و نه کسی روبروی استانداری تجمع مسالمت آمیز تشکیل داد. مردمی که با گذشت چهارده سال از وقوع این گردوخاک، علت و معلول را از بر شده اند این را نیز می دانند که تجمعات مسالمت آمیز دردی را دوا نمی کند. شاید این سکوت و به نظر بی تفاوتی شهروندان، حکومت را خوشحال کند اما مسئولان باید بیش از هر وضعیت دیگر، از این سکوت بترسند زیرا پیوسته ثابت شده هر گاه مردم بدون اینکه مشکل حل شود سکوت اختیار کنند و از رسیدن به مطالبات خود از راههای مسالمت آمیز ناامید شوند، دیر یا زود ناگزیر می شوند رسیدن به خواسته هایشان را در بستری دیگر جستجو کنند، به عنوان مثال با آگاهی همگانی نسبت به چرایی ایجاد ریزگرد و راهکار آن که همان برگشت طبیعت رودها و تالاب ها به همان شکل قبلی است، مردم می توانند این خواسته را مطرح کنند که برداشت نفت از هورالعظیم متوقف شود و خود نیز در این کار نقش ایفا کنند و به طور مستقیم وارد عمل شوند حرکت در چنین بستر متفاوتی، قطعا به مزاج حاکمیت خوش نخواهد آمد و مقابل حرکت های مردمی که تنها برای زنده ماندن تقلا می کنند، خواهد ایستاد. در این بین رسالت کسانی که خود را فعال و دوستدار محیط زیست می دانند این است که شجاعانه مردم را به انجام چنین کاری تشویق و برای حضور و حرکت مردم برای توقف استخراج نفت از هورالعظیم و برگرداندن حیات به این اکوسیستم برنامه ریزی کنند.