روز زبان مادری، بخاطرِ مبارزاتِ مردم پاکستانِ شرقی( بنگلادش) در سال( 21 فبریه 1954 ) دربرابرِانحصارطلبیِ زبانیِ پاکستانِ غربی بوجود آمد، زیرا حاکمان پاکستان به بهانه اشتراک مذهب میخواستند (زبان اردو) را باممنوع کردن (زبان بنگالی) براهالی آن کشور تحمیل کنند
این تحمیل وزبانکُشی، با اعتراض های دانشجوئی وسپس سراسری روبروشد. بکارگرفتن قوۀ قهریه دربرابرآن، منجر به استقلالِ بنگلادش شد که عبرتی تاریخ برای همۀ زبانکشی ها است
پاکستان پس از استقلالِ بنگلادش، سیستم فدرالِ را با شش زبان رسمی، و دوزبان رابط(اردو وانگلیسی) درداخل خود پذیرفت
و مانع ازبین رفتن همبستگی ملی، با زبانکُشی گردید
بخشِ فرهنگیِ سازمانِ مللِ متحد(یونسکو)، ازبیست ویکم نوامبرِسال (1999)، روزبیست ویکم(٢١) فوریه را، روزبزرگداشتِ زبان هایِ مادری، اعلان کرده وبرسمیت شناخت
مجمعِ عمومیِ سازمانِ مللِ متحد نیز، به دلیلِ اهمیتِ زیادِ روزِزبان هایِ مادری، سال ۲۰۰۸ راسالِ جهانیِ زبانهایِ مادری اعلان کرد
هرچند جمهوریِ اسلامی درایران آنرا پنج سال مسکوت گذاشت
ملیت های محکوم بخوبی میدانند، که ازرسمیتِ بین المللی، تا به رسمیتِ ملیِ ” زبانهایِ مادریِ محکوم ” درایران، وازرسمیتِ قانونی وملی، تا به رفعِ تبعیضِ اجتماعی وفرهنگی درکشور، یعنی بکار گیری دیگر زبانهای جغرافیای ایران راهِ نسبتاً طولانی باقی نمانده است
بقاء ایران، درعصرانفورماتیک وجهانی شده، نه در زبانکشی ومذهب ستیزی وتبعیض ها، بلکه دراستقرارآزادی هایِ قانونیِ منطبق با حقوق بشر، وبرابریِ انسانی شهروندان آن، درمعنای رفع هرنوع تبعیض(زبانی، دینی ومذهبی، جنسیتی، وعقیدتی ونژادی و.. ) و درجدائی نهاددین از نهاد دولت وحکومت است
با اتحاد ملیت ها ومردمان زبان های محکوم و بانوان (همچون جنس دوم در جمهوری اسلامی ) وصاحبان عقاید مذهبی و عقیدتی ممنوع، و انسانهای آزاده وآزادی خواه و تبعیض ستیز، میتوان به حاکمیت انحصارزبانی نود و چهارساله از (١٣٠۴ – ١٣٩۸ = ١٩٢۵- ٢٠٢٠) وتمام آزادی کشی ها و برابری ستیزی های رژیم ولایت فقیه، نقطۀ پایان قطعی گذاشت
کنگرۀ ملیتهای ایران فدرال