از حدود یکصد سال پیش تاکنون که زنان جهان به امتیازات بسیاری در زمینه حقوق اجتماعی – سیاسی و برابری در مقابل مردان دست یافته‌اند، زنان ترک، کرد، بلوچ، عرب، ترکمن و سایر اقلیتهای قومی و مذهبی در ایران پیوسته در عقب ماندگی و حاشیه نگهداشته شده و در معرض خشونت جسمی، جنسی، روحی و روانی، اقتصادی، مالی و از همه مهمتر فرهنگی قرار داشته‌اند.
اگرچه زنان جدا از ملیت، فرهنگ، مذهب و موقعیت اجتماعی بصورت مستمر در معرض خشونت و تبعیض هستند، اما بدون شک جوامعی که از نظر اقتصادی عقب نگهداشته شده و همچنان زیر فشارهای فرهنگی و سنت و مذهب دست و یا می‌زنند، خشونت و تبعیض بیشتری در حق زنان روا می‌دارند. این خشونت از آنجایی که سیستماتیک می‌باشد نمی‌توان به طور موردی به آن اشاره یا به تجزیه و تحلیل آن پرداخت و برای مبارزه با آن و ارائه راه حل بایستی ریشه‌ای و ساختاری با آن بر خورد نمود.
تحمل درد و رنج تبعیض یا اسارت در تاروپود بیماریهای عصبی و روحی و روانی، رانده شدن به حاشیه جامعه یا کنج خانه پشت در‌های بسته زندگی کردن، جزئی از سرنوشتی است که زنان عرب اهوازی به مانند سایر زنان ملیتهای غیرفارس در طول حاکمیت دو رژیم “پهلوی” و “جمهموری اسلامی” در ۸۶ سال گذشته با آن روبرو بوده‌اند. بر آن می‌توان تاثیر ویرانگر جنگ هشت ساله ایران و عراق را که نتیجه‌اش چیزی جز تحقیر، دربدری، فقر، فقدان هویت ملی برای انسان عرب اهوازی بطور عام و زن عرب اهوازی بطور خاص نبوده، باید اضافه نمود. به طوریکه آمار رسمی نشان می‌دهد زنان عرب اهوازی در سن ۳۵ سالگی به بیماری سرطان مبتلا میشوند، ۸۰ در صد آنان تا زمان رسیدن به دانشگاه ترک تحصیل می‌کنند و در نهایت ۵۰ در صد زنان فارغ‌التحصیل از دانشگاه بیکار می‌مانند.
آمار فوق توسط نهادها و مسئولین حکومتی مانند خانم مریم حیدریان معاون استاندار اهواز (خوزستان رسمی) که هم چون اسلاف غیرعرب خود که از مناطق دیگر و خصوصا مناطق مرکزی به خدمت گرفته می‌شدند، نا آشنا به زبان، فرهنگ، عادات و آداب و رسوم زنان عرب اهوازی می‌باشد.
با وجود آنکه جنبش زنان ملیتهای غیر فارس در ایران پیوسته در حاشیه گفتمان جنبش زنان در ایران قرار داشته اما زنان عرب اهوازی در کنار زنان سایر ملیتها و اقوام دیگر در راه حفظ هویت عربی اش در فعالیت و مبارزه بوده است و ضمن انجام وظایف انسانی خود بعنوان مادران جامعه در سیاست و اقتصاد و هنر و ادبیات فعالانه شرکت دارند. خانم فهیمه اسماعیلی یکی از این زنان مبارز و فداکار با حکم ۱۵ سال زندان، پس از اعدام همسرش که از فعالین اجتماعی و سیاسی بوده روبرو می‌شود. نمونه دیگر، خانم معصومه کعبی است که به همراه فرزندانش تحت شدید ترین فشار‌ها برای اعتراف علیه همسر خود قرار گرفت، خانم سکینه نیسی یکی دیگر از زنان عرب اهوازی است که در برابر فشارهای وحشیانه و خشن ماموران امنیتی حکومت در حالیکه سه ماهه حامله بود در زندان سقط جنین کرد.
اما با در نظر گرفتن شرایط فوق ودرزمان حاکمیت فعلی پیشنهادات ذیل را به منظور بهبود اوضاع انسانی، فرهنگی وملی زنان عرب اهوازی ارائه می‌دهم، تا از طریق سازمان ملل، حاکمیت را وادار به براوردن ان نمایند.
۱) ارتقا سطح بهداشت عمومی، روانی، اجتماعی و فراهم نمودن مددهای اجتماعی برای زن عرب اهوازی و ایجاد زمینه‌های اشتغال و سرمایه گذاری برای زنان بصورت عام و زنان تحصیلکرده بطور خاص.
۲) ارتقا سطح آموزش و خصوصا آموزش زبان عربی بعنوان زبان اول در روستاها و شهر‌ها از مدارس ابتدایی تا دانشگاه.
۳) بالابردن سطح فعالیتهای اجتماعی از طریق رفع موانع بر سر راه تشکیل انجمن‌ها و تشکیلات مستقل زنان و مراکز فرهنگی، هنری ادبی وعدم ممانعت از انتشار مقالات، کتب وسایر تولیدات فرهنگی زنان به زبان مادری.
کوثر ال علی محمره –ژنو – ۲۹ نوامبر ۲۰۱۱