خیزش حق طلبانۀ مردم درخرداد سال قبل درشهر های مرکزی، که دربَرگیرندۀ خواستهای دموکراتیک بخش متوسط جامعۀ شهری بود، با شعار“رای من کو؟“ که بیانگررشد سیاسی-مدنی کسانی بود که به حقوق فردی و اجتماعی خود کم و بیش آگاهی داشتند آغاز شد. با تعمیق جنبش و رادیکال شدن شعارها که با تشديد سرکوب رژیم هم همراه بود، این جنبش وسیع نتوانست به موقع با خواستِ برابری خواهی زنان با مردان وآزادی خواھى فرهنگی ، سياسى واجتماعی ملیتها ى محکوم و محروم (که موضوع اصلی شعار های انتخاباتی هرچهارکاندیدای منتخب رژیم هم بود) همسو شود، لذا جنبش سبز درمرکزباقی ماند وایران- گیر نشد۔
مسألۀ ایجاد کار و راه کارهای فقرزدائی و اجرای عدالت اجتماعی و پایان دادن به مافیا های حاکم، دربیانیه های جنبش، بسیارکم رنگ و بی روح بود بنا براین جنبش سبزنتوانست بخش تعیین کنندۀ کارگران کشوررا هم با خود همراه کند
جدائی دین از حکومت هم طبعا نمیتوانست از طرف مسولان سابق جمهوری اسلامی، در نفی اساس حکومت مبتنی بر حاکمیت مذهب، مطرح شود. همۀ افراد سکولار و لائیک و دموکرات نیز، تنها بصورت تاکتیکی و موضعی، و درمخالفت با حاکمیت ولایت فقیه، و نه موافقت استراتژیک و اصولی با جنبش سبز و رهبری آن، همراهی مشروط داشتند.
مذاکره با رهبران داخلی بعضی ملیتها و طرح خجولانه حقوق برابر بانوان با آقايان بسیاردیرمطرح شد اما بنظر میرسد جنبش سبز به نسبت کم شدن انحصار طلبی اش بسمت خواستهای واقعی در حرکت است و به نیروهای راستین دموکراسی خواه، بیش از پیش نزدیک میشود۔ بعبارت دیگر بخش های مترقی آن در رویاروئی با کلیت نظام بالا می آیندو ما این سمت گیری را اصولى و اساسى میدانیم همچنانکه با جهت گیری انحصار طلبانۀ آن مبارزه اصولی و سیاسی میکنیم۔
کنگرۀ ملیتهای ایران فدرال معتقد است: بدون عنایت به آزادی زبان ،آزادی بیان بی معنی است و مساله آزادی زنان درایران مترادف با آزادی ادیان است۔
ما همواره از خود جنبش که در اساس خود آزادی خواه است طرفداری کرده ایم، بی آنکه پیروی رهبران آنرا که بقاء رژیم جمهوری اسلامی را خواهانند خواستار بوده باشیم۔
22 خرداد 1389